Szkoła przetrwania

Od kiedy przywieźliśmy synka do domu zostaliśmy rzuceni na „głęboką wodę”. Zastanawialiśmy się, czy sobie poradzimy. W głowie brzmiały mi słowa położnej, która pomagała nam wyprawić malucha: „przekazujemy Państwu dziecko w bardzo dobrym stanie…”, tu urwała dalszą część wypowiedzi, która zapewne miała odwoływać się do naszego braku kompetencji i obaw przed szybkim powrotem zabiedzonego dziecka do szpitala. To przynajmniej dało się odczytać z jej miny. Nic więc dziwnego, że postawiłam sobie za punkt honoru, że dam radę, choćby nie wiem co się działo. 

Pierwszy tydzień był jak „bułka z masłem”. Sztywno trzymaliśmy się zaleceń szpitalnych, czynności pielęgnacyjne przy małym nie sprawiały nam większego problemu, a on tylko spał, jadł i brudził pieluchy i tak w kółko. Można było przy tym wpaść w rytm i o dziwo miałam jeszcze mnóstwo czasu na zajmowanie się domem. Udało mi się nawet wyprać oraz wyprasować wszystkie firany i zasłony (nie zdążyliśmy z tym przed Świętami). Ten tydzień był czymś w rodzaju „szczęścia początkującego”. Czysty fart.

Rodzina w komplecie

Nasz synek skończył właśnie dwa miesiące. Czas ten upłynął nam szybko i wolno zarazem – minione dni wydawały się za krótkie, a noce ciągnęły się w nieskończoność. Macierzyństwo okazało się czaso- i energochłonne, stąd tak długa przerwa w pisaniu.

Pierwsze 10 dni życia maluch spędził w szpitalu. Ja wyszłam do domu trzeciego dnia, akurat w Sylwestra. Po powrocie zaszyłam się w łazience. Mogłam pobyć wreszcie choć przez chwilę sama. Okazało się to dla mnie zbawienne. Przeżyłam coś w rodzaju oczyszczenia, zarówno fizycznego, jak i wewnętrznego. Spojrzałam w lustro i uderzył mnie widok już znacznie mniejszego, „pustego” brzucha. Lotem błyskawicy przeżyłam wszystko jeszcze raz, zarówno negatywne, jak i pozytywne uczucia. Dominowało jednak poczucie braku kontroli nad własnym życiem i obolałym ciałem. To był ostatni raz, kiedy pozwoliłam sobie na użalanie się nad tym co się stało.

Baby blues

Dużo się u nas działo przez pierwszy okres po porodzie. Minęło kilka dni zanim otrząsnęłam się z szoku poporodowego. Zamiast typowego baby bluesa miałam raczej coś w rodzaju skrajnego rozdrażnienia. Wszystko mnie wkurzało: ból i niemoc w poruszaniu się, pobyt w szpitalu, płacz cudzych dzieci w sali, w której leżałam i nocne krzątanie się ich matek wokół karmienia, przez co spałam na raty. Czułam się osamotniona, szczególnie, że na oddziale nie można było przyjmować odwiedzin, jedynie na korytarzu, lub w specjalne do tego przeznaczonym pomieszczeniu.

Pierwsze chwile macierzyństwa

Czy można przygotować się do macierzyństwa? Pytanie to nadal mi chodzi po głowie. Moje macierzyństwo spadło na mnie nagle. W jednej chwili byłam pod obserwacją na KTG będąc pod koniec 8 miesiąca ciąży, 15 minut później leżałam już na stole operacyjnym. Powtarzałam sobie wtedy w duchu, że tak musi być, że to jedyne dobre rozwiązanie i że muszę być dzielna. Tej dzielności potrzeba było dużo.

Poród z zaskoczenia

Całe Święta siedziałam niespokojna, żeby tuż po nich dokończyć przygotowania wyprawki. Wyprałam i wyprasowałam sporą część ubranek. We wtorek od południa dopakowywałam torbę do szpitala, którą wcześniej w pośpiechu kompletował mąż. Na wieczór miałam zaplanowaną wizytę kontrolną u lekarza. Trochę zapobiegawczo chciałam mieć wszystko gotowe do tego czasu. Obawiałam się, że w badaniu może wyjść coś niepokojącego, co sprawi, że lekarz cofnie mnie do szpitala. Nie myliłam się.

35 tc. Niespodzianka na koniec roku

Nasz synek jest już na Świecie. Nagle, z zaskoczenia. Urodzony dziś, tj. 28 grudnia, zrobił nam niespodziankę jeszcze przed końcem roku. Jest malutki: 1820g i 44 cm, ale szczęśliwie wygląda na to, że nic mu nie dolega - dostał 10 punktów. Zuch chłopak.

34 tc. Przedświąteczne klimaty

Udało mi się wyjść ze szpitala dwa dni temu - po 11 dniach. Lekarz, który zdecydował się mnie wypisać uznał, że trafilam do szpitala z podejrzeniem hipotrofii płodu, ale badanie usg tego nie potwierdziło, co wiecej, stwierdził że wprawdzie miałam wcześniej złe przepływy w tętnicach macicznych, ale teraz są już dobre. Nie widzi powodu, żeby mnie tu dłużej trzymać.